ความสนใจของเปียโรในเรื่องของโพรคริสอาจจะมาจากละครเรื่องแรกๆ ของอิตาลีที่มาจากตำนานเทพ “เซฟาโล” ที่เขียนโดยนิโคโล คอรเรจจิโอ ที่เล่นเป็นครั้งแรกในงานฉลองการแต่งงานที่ปราสาทเอสเตนเซในปี ค.ศ. 1487 และได้รับการตีพิมพ์ในเวนิสในปี ค.ศ. 1507[3] บทละครกล่าวกันว่าแปลงมาจากงานเขียนของพลอตัสแทนที่จะเป็นจาก “มหากาพย์เมตะมอร์ฟอร์ซิส” ที่เขียนโดยโอวิด และเป็นเรื่องที่ลงเอยอย่างมีความสุข[4] ถ้าจริงตามที่สันนิษฐาน ภาพนี้ก็คงจะตั้งใจที่ให้เป็นการตักเตือนแก่คู่บ่าวสาวถึงอันตรายของความอิจฉาที่อาจจะนำมาซึ่งความตายเช่นเดียวกับโพรคริส[3]

การที่ภาพมีเนื้อหาเกี่ยวกับการสมรส และขนาดที่แปลกของภาพทำให้สันนิษฐานกันว่าเป็นภาพสำเขียนบน “หีบคาสโซเน” (Cassone) หรือ หีบเจ้าสาว[3] นักประวัติศาสตร์ศิลป์เซซิล กูลด์เสนอว่าแม้ว่ามักจะได้รับการบรรยายว่าเป็นภาพหน้า “หีบคาโซเน” เพราะภาพเขียนฟลอเรนซ์ที่มีขนาดใกล้เคียงกันใช้เป็นภาพสำหรับหีบคาโซเน แต่ก็อาจจะเป็นได้ว่าเป็นภาพที่ใช้สำหรับฝังในแผง (Wainscot Paneling) บนผนังสำหรับการตกแต่งภายใน[5] ชารอน เฟอร์มอร์ให้ความเห็นว่าอาจจะเป็นภาพที่ใช้แขวนในห้องของคู่สมรสก็เป็นได้[6]

ตอนบนของภาพมีรอยนิ้วมือของจิตรกร[2] ด้านหลังของภาพมีการ์ดและตราของตระกูลจูชิอาร์ดินี (Guicciardini) (ที่มาเพิ่มเติมภายหลัง)[4]